Vloek

Het is weer tijd om me gevoelens te uiten op deze wijze, simpel en snel. Ieder keer als ik een blogbericht schrijf voelt het alsof er een stuk van de zware last wordt weg gehaald. Hetzelfde effect als dat ik muziek aan het luisteren ben. Maar zonder muziek kan ik gewoon niet leven, het is een belangrijk deel van me die me maakt hoe ik nu ben. Muziek is iets waar ik bij kan relaxen en gewoon een moment kan hebben waar mijn gedachten tot rust is. Bloggen daarentegen is ook een goed iets waar ik bij kan relaxen, maar het is meer een uitlaatklep waar alle emoties er in 1 keer uit gaan en woorden vormen. Zonder die dingen zou ik het niet redden.

Want deze week was een merkwaardige week. Een week waarvan ik hoop dat het nooit meer zal gebeuren of ook maar op deze week lijkt. Wie wilt er nou dagen achter elkaar ongeluk hebben? Ik denk dat ik voor de meerderheid spreek dat ze dat niet willen. Mensen willen geluk in hun leven, liefde die bij hun staat en gezondheid om het leven door te gaan. Je kunt wel zeggen dat dagen achter elkaar ongeluk hebben gelijk staat aan vervloekt zijn, al is het maar tijdelijk. Dat tijdelijk maakt je wel kapot en laat niet veel van je over.

Ik begon deze week namelijk best goed, alleen was het snel duidelijk dat het een vervelende week zou worden. Ten eerste omdat je vriendin de hele week geen tijd heeft om je te zien. Komt aan als een kanon bij iemand zoals ik. Daarnaast moet je ook naar de dokter die vrolijk komt vertellen dat je Lithium moet gaan slikken. Lithium zit vol met bijwerkingen en als je het verkeerd in neemt kan het leiden tot dood. Niet fijn, zou ik zeggen. Maar het was voor het betere, een stabiele stemming krijgen, al is het een best negatief verhaal in totaal.

Je merkt na een tijd dat dit gewoon niet slechter kan worden of tenminste, je denkt dat het niet slechter kan. Want het kan, je kan de volgende dag ook zwaar moeite hebben met de test die je voor school moet afhebben. Niet kunnen concentreren is iets waar veel mensen mee worstelen. Vooral mensen met ADHD of ADD.

Maar goed, de dag is aangebroken dat je naar die school moet gaan om een toelatingstest te doen. Je hebt je tas de dag van te voren ingepakt met de spullen die je nodig hebt. Je stapt op je fiets nadat je alles heb gedaan wat je moest doen thuis. Onderweg blijkt dat je ketting eraf is gevallen dus je denkt hoe kom ik er nou. Ik wou een tram pakken, maar die ging net weg. Gelukkig was ik ruim op tijd weg gegaan van huis en kon ik een tram later pakken.

Ik kom aan op het station om een trein te nemen naar Rotterdam. Even later zag ik een meisje staan waarvan ik dacht dat ze ook naar die test moest gaan. Dus ik vroeg aan haar of ik per se een ov chip moest hebben om te reizen. Haar antwoord was ja dus ik moest snel zijn om het kaartje te halen en in die trein te stappen. Eenmaal aangekomen werd ik getroffen door controleurs die willen weten of ik een kaartje had. Ik zoeken en zoeken, maar ik kon het niet vinden. Uiteindelijk na wat gescheld en gemompel had ik het kaartje gevonden, gelukkig.

We liepen verder naar de school en werden naar de test zaal gebracht. Ik kwam erachter dat ik mijn kleurpotloden was vergeten, maar kreeg ze van dat meisje die ik tegen kwam. Later bleek ook dat ik de €20,- test kosten was vergeten en de vragenlijst.
Wat kon er nou nog meer mis gaan? Niks toch?

Nou, je vriendin kan het uitmaken. Dat kan er gebeuren.