Start

Het was net als de dagen hiervoor een heerlijke dag, was met een pesthumeur opgestaan, dat weer wel. Ik had niet kunnen slapen door alle commotie rondom me. Toch gaf ik het niet te veel aandacht omdat ik bloed moest laten prikken om 10 uur en me nieuwe dosering medicijnen halen. Het was niet zomaar een dag om te veel aan je hoofd te hebben.

Zonder ontbijt ben ik de deur uitgegaan om bloed te laten prikken. Je moet wel nuchter bloed laten prikken anders kloppen de waarnemingen niet. Door stevig door te fietsen was ik exact op tijd. Ik werd gelijk door gestuurd naar een kamertje waar ik geprikt zou worden. Het idee is nog steeds neit fijn en ik zal er denk ik ook nooit aan wennen. Maar dit keer was het anders omdat de vrouw die het bij me deed was heel snel en precies, ik voelde echt bijna niets toen ze het erin stak. Voelt veel beter als dat iemand moet gaan zoeken naar je ader...

Eenmaal dat gedaan dacht ik bij mezelf, laat ik een "het spijt me" kaartje halen voor me ex. Ik ben best een eikel geweest tegen haar. Ik moest toch de boek terug brengen naar haar huis dus hben ik maar eerst een kaart gaan halen waar ik dat altijd doe. De vrouw waarvan de winkel is kende ik een beetje, het was de oma van een ouwe basisschool genoot van me. Die klasgenoot was altijd lief en aardig, ook heel slim. Die oma van haar is ook heel aardig en we raakte aan een lekker pittig gesprek over alles en nog wat. Uiteindelijk heb ik er ook een beertje bij gekocht.

Eenmaal aangekomen had ik het gevoel dat de moeder van me ex wel thuis zou zijn en waarschijnlijk van niets wist. Ik belde aan en ze was er. Ze deed de deur open en ik vroeg of ik even een boek mocht terugleggen die ik had geleend. Het was geen smoesje, want ik moest dat inderdaad doen, maar natuurlijk was het een mooie gelegenheid om het kaartje en het beertje erbij te leggen.

Even later ben ik naar de apotheek gegaan om me medicijnen op te halen om daarna gebeld te worden door mijn vader, die vertelde dat ik naar de stad moest fietsen. We gingen mijn laptop repareren. Toen ik in de stad was aangekomen was het nog te vroeg, mijn vader was er nog niet. Ik ben gewoon even naar de Gameshop gegaan om te kijken of ze nog nieuwe anime hadden en om te kijken of Brahim er was.

Toen me vader eenmaal was aangekomen belde hij me op om me naar de Zwarte Ruiter te laten komen. Ze hebben daar heerlijke tosti's, die we natuurlijk gingen eten. Vervolgens gingen we naar de winkel waar we mijn laptop hebben gekocht. Ze legde alles pico bello uit en hadden mijn laptop gefixed.

Ja, ik denk dat alles wel goed komt.

Vloek

Het is weer tijd om me gevoelens te uiten op deze wijze, simpel en snel. Ieder keer als ik een blogbericht schrijf voelt het alsof er een stuk van de zware last wordt weg gehaald. Hetzelfde effect als dat ik muziek aan het luisteren ben. Maar zonder muziek kan ik gewoon niet leven, het is een belangrijk deel van me die me maakt hoe ik nu ben. Muziek is iets waar ik bij kan relaxen en gewoon een moment kan hebben waar mijn gedachten tot rust is. Bloggen daarentegen is ook een goed iets waar ik bij kan relaxen, maar het is meer een uitlaatklep waar alle emoties er in 1 keer uit gaan en woorden vormen. Zonder die dingen zou ik het niet redden.

Want deze week was een merkwaardige week. Een week waarvan ik hoop dat het nooit meer zal gebeuren of ook maar op deze week lijkt. Wie wilt er nou dagen achter elkaar ongeluk hebben? Ik denk dat ik voor de meerderheid spreek dat ze dat niet willen. Mensen willen geluk in hun leven, liefde die bij hun staat en gezondheid om het leven door te gaan. Je kunt wel zeggen dat dagen achter elkaar ongeluk hebben gelijk staat aan vervloekt zijn, al is het maar tijdelijk. Dat tijdelijk maakt je wel kapot en laat niet veel van je over.

Ik begon deze week namelijk best goed, alleen was het snel duidelijk dat het een vervelende week zou worden. Ten eerste omdat je vriendin de hele week geen tijd heeft om je te zien. Komt aan als een kanon bij iemand zoals ik. Daarnaast moet je ook naar de dokter die vrolijk komt vertellen dat je Lithium moet gaan slikken. Lithium zit vol met bijwerkingen en als je het verkeerd in neemt kan het leiden tot dood. Niet fijn, zou ik zeggen. Maar het was voor het betere, een stabiele stemming krijgen, al is het een best negatief verhaal in totaal.

Je merkt na een tijd dat dit gewoon niet slechter kan worden of tenminste, je denkt dat het niet slechter kan. Want het kan, je kan de volgende dag ook zwaar moeite hebben met de test die je voor school moet afhebben. Niet kunnen concentreren is iets waar veel mensen mee worstelen. Vooral mensen met ADHD of ADD.

Maar goed, de dag is aangebroken dat je naar die school moet gaan om een toelatingstest te doen. Je hebt je tas de dag van te voren ingepakt met de spullen die je nodig hebt. Je stapt op je fiets nadat je alles heb gedaan wat je moest doen thuis. Onderweg blijkt dat je ketting eraf is gevallen dus je denkt hoe kom ik er nou. Ik wou een tram pakken, maar die ging net weg. Gelukkig was ik ruim op tijd weg gegaan van huis en kon ik een tram later pakken.

Ik kom aan op het station om een trein te nemen naar Rotterdam. Even later zag ik een meisje staan waarvan ik dacht dat ze ook naar die test moest gaan. Dus ik vroeg aan haar of ik per se een ov chip moest hebben om te reizen. Haar antwoord was ja dus ik moest snel zijn om het kaartje te halen en in die trein te stappen. Eenmaal aangekomen werd ik getroffen door controleurs die willen weten of ik een kaartje had. Ik zoeken en zoeken, maar ik kon het niet vinden. Uiteindelijk na wat gescheld en gemompel had ik het kaartje gevonden, gelukkig.

We liepen verder naar de school en werden naar de test zaal gebracht. Ik kwam erachter dat ik mijn kleurpotloden was vergeten, maar kreeg ze van dat meisje die ik tegen kwam. Later bleek ook dat ik de €20,- test kosten was vergeten en de vragenlijst.
Wat kon er nou nog meer mis gaan? Niks toch?

Nou, je vriendin kan het uitmaken. Dat kan er gebeuren.