Reality

"Realising change within the moment
losing grip on faith
none is lost now
your heart and soul will hold"

Seeing that my life has changed quite a bit made me realize that the moment you live in is the moment that changes. Things like that cannot be undone, because time will stop for nothing and nobody. Time is uncontrolable, untameable.

Let yourself get carried away by the flow of time and keep track of your discipline.

Zetsubou

"Plane o plane up in the sky
take me with you to a place up high.
A place where my emotions will not follow
so my heart will not fall in deep sorrow."

Zetsubou, however you might write it in japanese.
Despair.
Something that started roaming around in my heart again with no haste to leave. Eating away the thing i tried to hide so hard for myself so i can be happy again. I feel like im stuck in time, 5 years already. Thought about it a lot what makes me feel this way... But then again, what am i trying to fix?

Thoughts

"What if the world as we know was all but a dream? Something born from the endless thoughts and ideas of mankind wich never seem to amaze us? If that were true, what is the reason for trying so hard as we are now."

"Reasoning the existence of life is meaningless if death is all you are waiting for. Life is but a part of the whole picture. For example, you take a picture of your girl/boyfriend in a scenery that equals war. But in that picture that person smiles, do you want to know why there is war in the background? We see only what we want to see. One sees a seemingly innocent smile and eyes staring at the person he or she charishes. The other sees a war, raging in all might and matter with just one person who thinks he or she can make it trough."

"Opinions. They are all thoughts made of the mind. War and peace, love and hate, all so far from each other, but so close that we only notice it when it happens. If we could see beyond the smile, beyond the war, what will wait ahead of us?"

Gevoelens

Zondag

Voor mij is zondag altijd maar zien wat er gebeurt en er maar mee ingaan. Ik zie altijd verschillende dingen in mijn gedachtes en gevoelens, dat het mij soms in de war brengt. Misschien niet eens 'soms' maar eigenlijk best vaak. Al raak ik wel is in de war, zijn de meeste gevoelens en gedachtes wat ik echt meen.

Laatst bijvoorbeeld dacht ik weer aan het feit dat ik volwassen wil worden, niet meer de jongen zijn die alles door zijn vingers laat glippen. Ik wil dingen ondernemen zodat ik kan leven zoals ik het had bedacht toen ik nog wat jonger was dan dat ik nu ben. Denken aan de toekomst is wat ik vaak deed.

Ik dacht aan hoe ik later een eigen familie had en hoe ik vader zou zijn. De vreugde van die gedachtes kan ik nog steeds voelen. Net alsof ik alles zou kunnen vergeten zodra ik verder ben in mijn leven, alles loslaten wat ik al die tijd heb vastgehouden. Alle last van mijn schouders af zou heel wat zijn en daar heb ik tijd voor nodig, tijd die ik niet zie of gewoonweg niet wil zien.

Tijd is iets wat ik nooit wil aan toegeven. Zoals ik in een nummer heb gehoord: "Time is a motherfucker, it waits for no one."
Dingen waar je niets aan kan doen is eng, vandaar dat ik tijd niet mag.

Oh ja, mijn week niet gamen is ingegaan.
Volhouden? Ja zeker...

Wereld vol niets

Alles waar ik aan denk heeft geen nut meer. Mijn leven zoals ik het kende heb ik niet meer.

Ik wilde groot worden, een naam hebben, maar zelfs dat kan ik me niet meer herrineren. Het is alsof ik in mijn eigen wereld leef. Zo groot en zoveel ruimte dat ik mij maar kan voorstellen. Het enigste probleem is dat ik alleen ben, één persoon.

De persoon die heeft geprobeerd iets van zijn wereld te maken. Maar niemand kan zijn eigen wereld maken en dan andere erbij slepen. Hij heeft het gemerkt, al is het te laat.

Wie ben ik?

Uren, dagen, weken en maanden gaan voorbij. Voordat hij het wist waren er al 19 jaren voorbij. Het is alsof tijd geen vaste regels kent en de geweten van de jongen voorbij gaan en negeren. Elke dag opzoek naar iets wat bij hem past, vult de ruimte zich met rotzooi dat geen doel heeft.

Waar zoek ik naar?

Alles wat hij deed, alles wat hij wist. Het is allemaal vervlogen als de zee die eb en tij kent. Zijn oceaan stond still en de wind waaide niet meer.

Waar ben ik?

Dromen en nachtmerries hebben geen verschillen meer in de gedachtes die dat persoon had. Alles bleek te vervagen in het licht waar geen schaduw bij verschijnt.

Als het geen licht is, is het dan schaduw?

Het verhaal kent geen begin en geen eind. Het is alsof leven nooit is gestart en dood nooit heeft bestaan.

Waar doe ik dit voor?

Reboot

Mijn leven is net als een computer op het moment. Door een fout in het systeem moet de hele computer opnieuw worden geïnstalleerd en opnieuw worden gestart tot hij het goed doet. Daarmee ben ik ook bezig, proberen mijn leven op een rij te krijgen na een een crash. Zo nu en dan valt het niet mee en krijg ik het gevoel dat ik het voor niets doe en dat ik er beter mee kan stoppen. Maar bij de gedachte hoort mijn andere kant ook bij. Ik denk dubbelzijdig.

Vandaag begon moeizaam. Ik had niet erg veel zin om op te staan. Volgens mij zat ik tot 12 uur 's middags in me bed te luieren en weer proberen in slaap te vallen. Maar met wat moeite kwam ik mijn bed uit en ging wat eten. Me maag rommelde nogal dus een broodje kaas en een broodje pindakaas kwamen goed terecht.Soms af en toe nog wat rommelen in de kast voor wat snoep mag natuurlijk ook. Hihi!

De film die ik gister had gezien wilde ik weer. Dat deed ik dus ook! Ik pakte snel mijn laptop en sloot de externe harde schijf aan. Ik moest wel wat Codecs downloaden anders deed hij het niet. Dit keer tijdens de stukjes waar ik moest gaan lachen of heel erg blij van werd, moest ik huilen. Niet zomaar huilen, maar lachend. Ik werd ook een beetje eng van mezelf en moest erom lachen.

Na de film kreeg ik het idiote idee om me laptop overnieuw te installeren met windows 7. Diegene die mijn laptop weer aan de praat kreeg zei dat mijn laptop ook gewoon een 64x bits versie kon gebruiken. Wist ik veel! Dus heb ik dat maar snel gedaan. Tijdens dat gedoe zat ik een lekker kom noodles te eten net als mijn vader.

Later in de avond ben ik pizza gaan halen, omdat we beiden geen zin hadden om te koken. Dus tijdens het kijken van Grey's Anatomy en Ghost Whisperer zaten we een lekker dunne krokante bodem pizza te eten. Na het eten en zeker rond half negen gingen we een film kijken. Legion heette die. Gaat over Apocolypse en engelen die eigenlijk slecht zijn vanwege het feit dat god de vertrouwen in de mensheid verloor.

Soms stop je wel is met denken om je heen te kijken wat er is.

Timbaland - Marchin On (feat. OneRepublic) (Timbo version)

29ste?

Het is vandaag een beetje te laat om te bloggen en het dan nog 29 maart te noemen. Ik wilde rond half twaalf gaan bloggen, maar ik had de tijd al niet meer in de gaten en het is al tien voor half 1.

De dag begon lekker rustig, kon goed uitslapen vanwege het feit dat ik niet wakker werd gemaakt door mijn vader. Hij had gezworen mij wakker te maken om me te laten joggen. Ik was daar veel te moe voor. Maar verder had ik nergens last van, niet eens van de medicijnen. De ochtend begon wel zoals andere.
Moeilijk wakker, moeilijk opstaan en al helemaal moeilijk om niet weer terug in slaap te vallen. Maar in de middag weer een schaal fruit en ik voel me helemaal top! Me vader snijdt altijd stukjes fruit van allerlei soorten en doet het in een schaal. Heerlijk en gezond.

Hij was ook bezig met het overzetten van dingen op zijn computer, van de ene schijf naar de andere. Op 1 of andere manier is het bij hem altijd traag.
Later in de middag rond een uur of 1 gingen we een geanimeerde film kijken. De film heet Summer Wars. Het gaat over een soort van computer netwerk die over de hele wereld wordt gebruikt voor echt letterlijk alles. En natuurlijk kun je het raden, daar gaat iets mis mee. Zeker een aanrader.

Verder is het net als elke andere dag gegaan. Beetje gekletst met mensen online, spelletje gespeeld en verveeld zoals gewoonlijk. Maar wel lekkere bal gehakt gegeten!

Tijd

Het is al weer 2 dagen geleden dat ik mijn blog heb ge-update. Ik heb er niet veel zin in en ook niet echt tijd voor. Door mijn medicijnen voel ik me niet top en ben ik vaak moe. Verder vragen meerdere mensen me al een paar keer of ik een verschil voel of niet. Voor mijn eigen gevoel is er niet echt veel veranderd. Maar misschien toch ook wel, want ik ben minder prikkelbaarder dan eerst. Niet alleen door de medicijnen, maar vooral door mijn eigen toedoen. Ik begon al meer te veranderen de laatste 2 weken. Het duurt bij mij wel altijd een tijdje voordat ik verander. Als ik eenmaal bewust ben van de situatie en weet wat er aan de hand is, gaat het bij mij veel sneller.

Laatste twee dagen heb ik niet echt meer gedaan dan in mijn bed liggen. Ik voelde me helemaal niet lekker, mentaal en lichamelijk. Heb een spelletje of 2 gespeeld en films gekeken met mijn pa. Wat wel opmerkelijk was, is het feit dat mijn zus me vader heeft gebeld. Het leek wel een eeuwigheid dat mijn vader en me zus niet meer met elkaar praten. Het kwam dus als een schok naar me toe. Toen hij het vertelde zat ik met een open mond te kijken en wist niets te zeggen. Alles is weer goed? Zomaar? Er gingen veel dingen door mijn hoofd, al kwam er niet veel uit.

Vandaag is er tot de middag niet veel gedaan. Maar in de middag veranderde dat wel. We gingen namelijk weer is langs mijn broer die vlakbij de stad woont. Me broer vroeg of me vader wat lekkere spaghetti bij hem kon maken. Wat wel grappig is, want het is inderdaad een lekkere pasta. Spaghetti aglioli (ik weet niet echt of ik het zo spel). Heel simpel te maken, zelfs ik kan het!

Lekker een film, Austin Powers, kijken tijdens het eten en wat spelletjes erna. De avond verliep snel en we moesten naar huis omdat ik mijn medicijnen moest innemen. Maar met een volle lading films en muziek zijn wij weer blij.

Hopelijk wordt het morgen weer een mooie dag.

Angus and Julia Stone - Paper Aeroplanes

Start

Het was net als de dagen hiervoor een heerlijke dag, was met een pesthumeur opgestaan, dat weer wel. Ik had niet kunnen slapen door alle commotie rondom me. Toch gaf ik het niet te veel aandacht omdat ik bloed moest laten prikken om 10 uur en me nieuwe dosering medicijnen halen. Het was niet zomaar een dag om te veel aan je hoofd te hebben.

Zonder ontbijt ben ik de deur uitgegaan om bloed te laten prikken. Je moet wel nuchter bloed laten prikken anders kloppen de waarnemingen niet. Door stevig door te fietsen was ik exact op tijd. Ik werd gelijk door gestuurd naar een kamertje waar ik geprikt zou worden. Het idee is nog steeds neit fijn en ik zal er denk ik ook nooit aan wennen. Maar dit keer was het anders omdat de vrouw die het bij me deed was heel snel en precies, ik voelde echt bijna niets toen ze het erin stak. Voelt veel beter als dat iemand moet gaan zoeken naar je ader...

Eenmaal dat gedaan dacht ik bij mezelf, laat ik een "het spijt me" kaartje halen voor me ex. Ik ben best een eikel geweest tegen haar. Ik moest toch de boek terug brengen naar haar huis dus hben ik maar eerst een kaart gaan halen waar ik dat altijd doe. De vrouw waarvan de winkel is kende ik een beetje, het was de oma van een ouwe basisschool genoot van me. Die klasgenoot was altijd lief en aardig, ook heel slim. Die oma van haar is ook heel aardig en we raakte aan een lekker pittig gesprek over alles en nog wat. Uiteindelijk heb ik er ook een beertje bij gekocht.

Eenmaal aangekomen had ik het gevoel dat de moeder van me ex wel thuis zou zijn en waarschijnlijk van niets wist. Ik belde aan en ze was er. Ze deed de deur open en ik vroeg of ik even een boek mocht terugleggen die ik had geleend. Het was geen smoesje, want ik moest dat inderdaad doen, maar natuurlijk was het een mooie gelegenheid om het kaartje en het beertje erbij te leggen.

Even later ben ik naar de apotheek gegaan om me medicijnen op te halen om daarna gebeld te worden door mijn vader, die vertelde dat ik naar de stad moest fietsen. We gingen mijn laptop repareren. Toen ik in de stad was aangekomen was het nog te vroeg, mijn vader was er nog niet. Ik ben gewoon even naar de Gameshop gegaan om te kijken of ze nog nieuwe anime hadden en om te kijken of Brahim er was.

Toen me vader eenmaal was aangekomen belde hij me op om me naar de Zwarte Ruiter te laten komen. Ze hebben daar heerlijke tosti's, die we natuurlijk gingen eten. Vervolgens gingen we naar de winkel waar we mijn laptop hebben gekocht. Ze legde alles pico bello uit en hadden mijn laptop gefixed.

Ja, ik denk dat alles wel goed komt.

Misverstand

Wat een mooie dag vandaag. Het was heerlijk warm weer met een mooie zon. Alleen was het in huis niet zo zonnig als daarbuiten. Mijn vader voelde zich niet lekker dus die kwam dat vertellen en ging gelijk weer naar bed. Ik heb niet veel bewogen, omdat er niet veel beweging om me heen was. Het is wel te merken dat ik niet veel beweeg want ik kraak al mijn botten bij elke beweging.

Gisteravond was ik na het bloggen in me me bed gedoken en het boek weer gepakt. Ik was niet meer weg te slaan van het boek. Tijdvelden waar de tijd niet meer draaide en biobommen die alle levende wezens zouden laten verdwijnen. Natuurlijk de genie Artemis die alles wist en het ook wist te ontsnappen aan alle ellende. Zoiets gebeurt natuurlijk alleen maar in boeken, maar ze wisten me wel geboeid te krijgen aan een boek, wat niet vaak gebeurt.

Verder is er niet veel boeiend gebeurt. Behalve dat er telkens als ik wat zeg andere dingen uit wordt gehaald dan dat ik eigenlijk bedoel. Het is heel vervelend als je een gave heb om mensen een ander idee te geven. Ik heb het al heel mijn leven en het begint een beetje heel erg te worden. Niet alleen het feit dat ik het doe, maar ook het feit dat ik het doe terwijl ik het niet weet dat ik het doe. Niet erg begrijpelijk hè?

Maar goed, ik laat alles achter me, nou bijna alles dan...
Ik kan tenminste relax zitten nadenken bij dit nummer.

Edit: Trainen doe ik elke dag, tis zo geweldig voor het lichaam, maar vooral voor je mentale staat.

Doelen

Vandaag start ik een beetje vroeg met een blog schrijven, omdat ik niet al te laat naar bed wil. Ik kan alle energie gebruiken die ik krijg. Natuurlijk is er ook nog het feit dat ik onwijs snel honger krijg er en dat speelt zijn rolletje in de avond. Maar het was gewoon een goede dag dat mijn energie lekker heeft gebruikt. Het was in ieder geval niet saai.

Ik werd lekker vroeg wakker. Mijn vader die allang op was zat al in zijn jogging kleding, klaar om te gaan. Elke ochtend om kwart voor negen (in het weekend) en kwart over negen (door de weeks) is er een programma voor mensen om in beweging te komen, vandaar Nederland in beweging. Meestal als ik vroeg wakker wordt doe ik gezellig mee met mijn vader zoals deze ochtend. Het was wel te merken dat mijn motoriek niet zo goed meer was. Stap.. hand omhoog.. buk.. stap.. he bah, ik was de tel kwijt. Maar het ging aardig. Na die oefeningen was het tijd voor een lekker ontbijt en wat andere oefeningen om een wat beter postuur te krijgen.

Iets wat later had me vader gedoucht en ging ik er gelijk na douchen. Lekker fris de dag door is altijd goed. Op dat moment kreeg ik het gevoel dat ik weer wilde lezen. Eenmaal lekker aan het lezen was ik in trans. Dat gebeurt er nou eenmaal als ik een verhaal leuk vindt en er helemaal in zit. Slechte genie, elfen, trollen, onzichtbaar. Echt fantastisch! Voor ik het wist was ik al 75 bladzijden verder.

Ik heb daarna nog wat doelen wat ik had gezet gehaald zoals het bellen van IB groep. Het blijkt dat mijn financiering nog gewoon door gaat als ik per 1 april stop. Mooi dat ik dat wist. Later op de middag ben ik ook mijn fiets op gaan halen die mijn vader gisteren naar de fietsenmaker had gebracht. Gewoon lekker lopend, op mijn gemak een half uurtje gaan lopen. Ik merkte dat ik veel meer moest bewegen dan dat ik nu doe. Onderweg luisterde ik naar een nummer van Robin Thicke: Complicated. Het nummer doet me denken aan mezelf, beetje eng eigenlijk.

Luister maar naar het nummer...

Liefde

Er is zoiets als liefde, wat ik zie als de element die niet meer weg te slaan is uit mijn leven. Het laat me voelen hoe echt leven is en laat me de wildste dromen dromen. Maar het heeft ook een andere kant, een kant die ik nooit wil zien en toch helaas te vaak is voorgekomen. Dat is verdriet. Het gevoel dat ik geen kant meer op kan en de liefde verloren heb.

Vandaag was ik in een staat van chaos. Ik kan niet normaal meer nadenken zonder dat ik aan mijn ex denk. Ze laat me hersenen op hol slaan en me hart gaat harder kloppen elke keer dat ik aan haar denk. Elke keer denk ik maar "Had ik maar zus en zo gedaan, dan was het allemaal niet gebeurt". Maar dan praat je over het verleden en daar kun je niet veel aan doen. Ik wilde het nog een keer proberen, maar ik had mijn kansen al verbruikt. Stomheid sloeg aan bij me. Mijn hart wil niet meer stoppen met pijn doen.

Mijn hoofd is zo in de war, dat ik ben begonnen met lezen. Ja! Lezen! Ik ben iemand die nooit leest en toch heb ik er plezier in nu. Het is een fantasieboek van de reeks, Artemis Fowl. Maar misschien kan het ook het feit zijn dat de boek van me ex is die ze is vergeten.

Nu zit ik de hele dag alleen maar te lezen, te trainen en te chatten met mensen buiten Nederland. Het is best interessant om te zien wat mensen in Amerika of Australië aan het doen zijn in hun dagelijks leven.

Maar een dagelijks leven zonder liefde.. Nou laten we daar maar niet over beginnen.

Vloek

Het is weer tijd om me gevoelens te uiten op deze wijze, simpel en snel. Ieder keer als ik een blogbericht schrijf voelt het alsof er een stuk van de zware last wordt weg gehaald. Hetzelfde effect als dat ik muziek aan het luisteren ben. Maar zonder muziek kan ik gewoon niet leven, het is een belangrijk deel van me die me maakt hoe ik nu ben. Muziek is iets waar ik bij kan relaxen en gewoon een moment kan hebben waar mijn gedachten tot rust is. Bloggen daarentegen is ook een goed iets waar ik bij kan relaxen, maar het is meer een uitlaatklep waar alle emoties er in 1 keer uit gaan en woorden vormen. Zonder die dingen zou ik het niet redden.

Want deze week was een merkwaardige week. Een week waarvan ik hoop dat het nooit meer zal gebeuren of ook maar op deze week lijkt. Wie wilt er nou dagen achter elkaar ongeluk hebben? Ik denk dat ik voor de meerderheid spreek dat ze dat niet willen. Mensen willen geluk in hun leven, liefde die bij hun staat en gezondheid om het leven door te gaan. Je kunt wel zeggen dat dagen achter elkaar ongeluk hebben gelijk staat aan vervloekt zijn, al is het maar tijdelijk. Dat tijdelijk maakt je wel kapot en laat niet veel van je over.

Ik begon deze week namelijk best goed, alleen was het snel duidelijk dat het een vervelende week zou worden. Ten eerste omdat je vriendin de hele week geen tijd heeft om je te zien. Komt aan als een kanon bij iemand zoals ik. Daarnaast moet je ook naar de dokter die vrolijk komt vertellen dat je Lithium moet gaan slikken. Lithium zit vol met bijwerkingen en als je het verkeerd in neemt kan het leiden tot dood. Niet fijn, zou ik zeggen. Maar het was voor het betere, een stabiele stemming krijgen, al is het een best negatief verhaal in totaal.

Je merkt na een tijd dat dit gewoon niet slechter kan worden of tenminste, je denkt dat het niet slechter kan. Want het kan, je kan de volgende dag ook zwaar moeite hebben met de test die je voor school moet afhebben. Niet kunnen concentreren is iets waar veel mensen mee worstelen. Vooral mensen met ADHD of ADD.

Maar goed, de dag is aangebroken dat je naar die school moet gaan om een toelatingstest te doen. Je hebt je tas de dag van te voren ingepakt met de spullen die je nodig hebt. Je stapt op je fiets nadat je alles heb gedaan wat je moest doen thuis. Onderweg blijkt dat je ketting eraf is gevallen dus je denkt hoe kom ik er nou. Ik wou een tram pakken, maar die ging net weg. Gelukkig was ik ruim op tijd weg gegaan van huis en kon ik een tram later pakken.

Ik kom aan op het station om een trein te nemen naar Rotterdam. Even later zag ik een meisje staan waarvan ik dacht dat ze ook naar die test moest gaan. Dus ik vroeg aan haar of ik per se een ov chip moest hebben om te reizen. Haar antwoord was ja dus ik moest snel zijn om het kaartje te halen en in die trein te stappen. Eenmaal aangekomen werd ik getroffen door controleurs die willen weten of ik een kaartje had. Ik zoeken en zoeken, maar ik kon het niet vinden. Uiteindelijk na wat gescheld en gemompel had ik het kaartje gevonden, gelukkig.

We liepen verder naar de school en werden naar de test zaal gebracht. Ik kwam erachter dat ik mijn kleurpotloden was vergeten, maar kreeg ze van dat meisje die ik tegen kwam. Later bleek ook dat ik de €20,- test kosten was vergeten en de vragenlijst.
Wat kon er nou nog meer mis gaan? Niks toch?

Nou, je vriendin kan het uitmaken. Dat kan er gebeuren.

Schrok

Het was weer vandaag een heelijke dag om buiten te zijn, omdat de zon scheen en het niet zo heel erg koud was. Opstaan was moeilijk vanwege het feit dat ik laat was gaan slapen en er ook helemaal geen zin in had. Net als normaal neem je dan even de tijd om wakker te worden, even een broodje te smeren en te eten en dan wassen en aankleden. Nouja, niet alles ging zoals normaal, maar ik had niets te klagen, nog niet.

Ik moest zo vroeg opstaan omdat ik een afspraak had bij mijn arts die over medicijnen ging. Wekker ging optijd af, zelfde 20-minuten opstaan ritueel en snel alles doen om op mijn fiets te springen en wegwezen. Lekker windje mee en alles leek zo heerlijk. Op mijn i-pod kwam een lekker nummer voorbij (People under the stairs - The dig) en ik bleef hem herhalen, want ik was in de stemming voor dat soort muziek.

Eenmaal aangekomen bij het praktijk was het weer zoals normaal, wachten tot de doctor naar je komt om je op te halen en dingen met je te bespreken. Ik wist dat ik meer te weten zou komen op dit moment, omdat ik een bloed test moest doen voor het onderzoek. Alle waarden die ze controleerde waren normaal en was niets aan de hand. Maar zoals ik al eerder zei, ik heb het niet zo met medicijnen, het is een soort taboe voor mij.

En terecht was mijn haat naar medicijnen. Ik kreeg lithium voorgeschreven (wat ik al wist, maar ik wist niet wat het allemaal inhield). Het heeft zoveel bijwerkingen dat ik even de tel kwijt was. Het was natuurlijk een grote schrok voor mij dat ik zoveel te maken zou krijgen met medicijnen. Ik viel op dat moment dieper in de put. Toen ik weg ging met de informatie en voorschriften zat ik al met mijn hoofd naar beneden en dacht ik bij mezelf dat me dag niet erger zou kunnen worden. En ja, je raad het al, het kan.

Onderweg naar huis werd ik gebeld door het werk waar ik voor had gesolliciteerd. Ik dacht bij mezelf dat het een beetje te vroeg was voor hun om te bellen aangezien ze op donderdag zouden bellen. Slecht nieuws meestal dus. Omdat ik aan het fietsen was kon ik niet opnemen, dus heb ik later terug gebeld toen ik thuis was. Ik was inderdaad niet aangenomen. Ik ben kapot, moe en gebroken.

Beetje down

Het was vandaag niet echt een top dag zoals ik dat noem. Een topdag bij mij is een dag waar alles lekker gaat en alles wilt werken als ik wil dat het moet werken. Maar vandaag was ik te afgeleid door veel dingen en kon ik me niet concentreren op wat ik wilde/moest doen. Het waren niet eens zulke moeilijke opgaven die ik moest doen, zoals afwassen of een test afmaken. Ik probeerde alles wel, maar de doorzettingsvermogen was er gewoon niet. Alsof me ziel me even had verlaten om zijn dagje vrij te nemen.

Ik had ook afgesproken met mijn vriendin, alleen had ik geen idee dat ik vanavond met mijn test voor toelating tot een school bezig zou zijn. Het is wel belangrijk dat ik die test goed voorbereid en een goed resultaat laat zien zodat ik aangenomen wordt zonder twijfel. Niet alleen moet ik daarvoor voorbereid zijn, maar ook op een tweede gesprek met wat misschien mijn werk zal zijn. Elke keer als ik het voor me zie, hoop ik maar dat ik aangenomen wordt voor beide dingen zodat ik me weer een stuk beter voel. Alsof ik op een hoop veren lig en de zon schijnt en de lucht is blauw.

Laat ik ook is wat meer over mezelf weten aan mensen die dit lezen. Ik heb sinds kort pas een resultaat binnen over het feit dat ik ADHD heb en ADD. Het is voor mij heel vervelend, omdat ik het graag eerder geweten had. Misschien had het wat uitgemaakt met betrekking tot mijn scholing of liever gezegd, mijn hele leven. De vraag blijft dan altijd nog, had het dan wel wat uitgemaakt?

1ste keer blog

Bloggen.

Wat een raar iets eigenlijk. Stel dat je alles op het internet zou zetten en iemand komt even langs op je profiel en wilt meer zien dan dat tie ziet op je blog, denkt hij/zij misschien "Hé, laat ik is die gaan hacken." Stel je voor wat voor schade er dan kan worden aangericht op je leven. De gedachte zelf is al een beetje eng, maar als je niets deelt zal niemand weten hoe je bent natuurlijk.

Dus zal ik maar wat van mezelf delen.

Ik ben 19 op het moment en leef een beetje hectisch van het ene moment naar het andere toe. Het liefst heb ik meer orde in mijn leven en leeft ik wat beter. Maar zoals ik me nu gedraag of zoals het nu gaat, lukt dat in ieder geval niet. Normaal blogde ik op een andere site, omdat het wat meer globaler was. Meerdere mensen konden mijn poëzie (Ik schrijf graag gedichten) bekijken en bewonderen tot hun traantjes ook gingen huilen.

Het is misschien kort, maar ik laat het hierbij.