Alles waar ik aan denk heeft geen nut meer. Mijn leven zoals ik het kende heb ik niet meer.
Ik wilde groot worden, een naam hebben, maar zelfs dat kan ik me niet meer herrineren. Het is alsof ik in mijn eigen wereld leef. Zo groot en zoveel ruimte dat ik mij maar kan voorstellen. Het enigste probleem is dat ik alleen ben, één persoon.
De persoon die heeft geprobeerd iets van zijn wereld te maken. Maar niemand kan zijn eigen wereld maken en dan andere erbij slepen. Hij heeft het gemerkt, al is het te laat.
Wie ben ik?
Uren, dagen, weken en maanden gaan voorbij. Voordat hij het wist waren er al 19 jaren voorbij. Het is alsof tijd geen vaste regels kent en de geweten van de jongen voorbij gaan en negeren. Elke dag opzoek naar iets wat bij hem past, vult de ruimte zich met rotzooi dat geen doel heeft.
Waar zoek ik naar?
Alles wat hij deed, alles wat hij wist. Het is allemaal vervlogen als de zee die eb en tij kent. Zijn oceaan stond still en de wind waaide niet meer.
Waar ben ik?
Dromen en nachtmerries hebben geen verschillen meer in de gedachtes die dat persoon had. Alles bleek te vervagen in het licht waar geen schaduw bij verschijnt.
Als het geen licht is, is het dan schaduw?
Het verhaal kent geen begin en geen eind. Het is alsof leven nooit is gestart en dood nooit heeft bestaan.
Waar doe ik dit voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten